قال علی (ع): وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ‏ عَلَى‏ أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ وَ لَا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنًى

(نهج البلاغة (للصبحي صالح) / 252 / فضل القرآن ….. ص : 252)

آگاه باشید هیچ کس با داشتن قرآن نیازمند نخواهد بود و هیچ کس بدون قرآن بی نیاز نخواهد بود.

معنای این روایت این است که تمام نیاز های بشر در قرآن وجود دارد؛ نیازهای اجتماعی، فردی، اخلاقی،اقتصادی، و نظامی و مانند آن. بدین جهت اگر قرآن را داشته باشید و به آن عمل کنید هرگز نیازمند نخواهید بود و اگر قرآن را رها کنید هر چند همه چیز داشته باشید، هرگز بی نیاز نخواهید بود.

مهمترین فلسفه ی نماز ، یاد خداست و بندگان برگزیده ی او در پرتو نماز و یاد پروردگار به رشد و تعالی رسیدند و از الطاف بی کران الهی بهره مند شدند.

خدای متعال فرمود: اقم الصلوة لذکری (طه، آیه14)، نماز را برای یاد من به پا دار.

آری نماز یاد خداست و یاد خدا تنها آرام بخش دلهاست و ساده ترین ، عمیق ترین و زیباترین رابطه ی انسان با خداوند است.

در تمام ادیان آسمانی بوده است و در بیشتر سوره های قرآن مطرح شده است و این نشان از اهمیت آن نزد خداوند است.

از اعمال انسان ، اول چیزی که سؤال می شود نماز است که اگر قبول شد بقیه اعمال مورد قبول درگاه خداوند واقع خواهد شد و اگر قبول نشد، بقیه اعمالش هم قبول نمی شود.

در روایت وارد شده که امام صادق (ع) فرمودند: أَوَّلُ‏ مَا يُحَاسَبُ‏ بِهِ‏ الْعَبْدُ عَلَى الصَّلَاةِ فَإِذَا قُبِلَتْ قُبِلَ مِنْهُ سَائِرُ عَمَلِهِ وَ إِذَا رُدَّتْ عَلَيْهِ رُدَّ عَلَيْهِ سَائِرُ عَمَلِهِ. (من لا يحضره الفقيه / ج‏1 / ص : 207)

هم چنین امیرالمؤمنین (ع) در وصایای خود بعد از آن که فرق مبارکش با شمشیر ابن ملجم شکافته شد فرمود: الله الله فی الصلوة فانها عمود دینکم.

خدا را خدارا در باره ی نماز چرا که ستون دین شماست.

می دانیم که عمود خیمه هنگامی که در هم بشکند یا سقوط کند هر قدر طنابها و میخ ها ی اطراف محکم باشند اثری ندارد، هم چنین هنگامی که ارتباط با خدا از طریق نماز از بین برود اعمال دیگر اثر خود را از دست خواهد داد.

نماز جماعت یک وسیله ی بسیار مناسبی است که می تواند قلب انسان را از نفاق پاک کند.
پیامبر اکرم (ص)فرمودند: مَنْ‏ صَلَّى‏ أَرْبَعِينَ‏ يَوْماً فِي جَمَاعَةٍ يُدْرِكُ التَّكْبِيرَةَ الْأُولَى كُتِبَ لَهُ بَرَاءَتَانِ بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ بَرَاءَةٌ مِنَ النِّفَاقِ.(بحار الأنوار (ط - بيروت) / ج‏85 /باب 1 ، ص : 1)
کسی که چهل روز نماز خویش را به جماعت برگزار کند که درک کند تکبیرة الاحرام اول را(یعنی از اول وقت نماز حضور داشته باشد) دو برائت برای او نوشته می شود، برائت از آتش و برائت از نفاق.